ریشه واژه آمبولانس کلمه (آمبولار) یا (آمبولانت) است. که در زبان لاتین به معنی پیاده راه رفتن میباشد. اولین آمبولانس جهت جابه‌جایی بیمار از محل حادثه به مرکز درمانی و مرکز درمانی به منزل طراحی شده است.

نیاز و تولید اولین آمبولانس 

در حقیقت آمبولانس‌های اولیه، بیمارستان‌های متحرکی بودند.که به‌هنگام جنگ، به دنبال ستون ارتش حرکت می‌کردند و برای حمل مجروحان مورد استفاده قرار می‌گرفتند.

در اواخر قرن هجدهم، فرانسوی‌ها اولین وسایل حمل‌ونقل بیمار را به شکل آمبولانس ساختند.و به کمک همین وسیله که شبیه کالسکه بود، مجروحان جنگی و بیماران را به بیمارستان حمل می‌کردند.

در طی جنگ‌های کریمه، در نیمه دوم قرن نوزدهم کالسکه‌های چهارچرخه‌ای ساخته شد.که به وسیله انسان یا اسب رانده می‌شدند. این کالسکه‌ها کار انتقال بیماران به بیمارستان را انجام می‌دادند.

البته هنوز تا آن زمان، نیروی تربیت‌شده و خاصی برای کمک‌رسانی در مواقع اضطراری وجود نداشت.و بیشتر کشورها به همین شکل، مجروحان و بیماران را حمل‌ونقل می‌کردند. در سال ۱۸۶۴، برطبق عهدنامه ژئو، قرار شد که نیروهای نظامی به خودروهائی که مشغول کمک‌رسانی به مجروحان هستند، آسیبی نرسانند.

در ادامه…

اولین مؤسسه رسمی کمک‌رسانی به مجروحان در کشور انگلستان و در سال ۱۸۷۸ دائر شد. این مؤسسه، دارای تشکیلاتی بود که رانندگان آمبولانس را با مهارت‌های لازم و آموزش کمک‌های اولیه، تربیت می‌کرد.

طی جنگ‌های انفصال آمریکا ‏ دو تن از پزشکان ارتش ارابه دلاری را احیا کردند.و با آن سربازان زخمی را جهت انتقال به مراکز درمانی به راه‌آهن می‌رساندند.

در سال ۱۸۴۷ در شهر لندن از آمبولانس‌های ۶ اسبه جهت انتقال بیماران مبتلا به آبله و از منزل به بیمارستان استفاده شد. این آمبولانس‌ها مشابه درشکه‌های معمولی طراحی شده بود، با این تفاوت که در کف آنها غلطک جهت حرکت دادن نوعی تخت مخصوص و درهای بزرگ‌تر جهت آسانتر شدن انتقال بیمار، وجود داشت

در سال ۱۸۶۹  آمبولانس‌هایی در نیویورک به‌کار گرفته شدند که دارای برخی وسایل امدادی از جمله آتل و… و داروهایی مثل مرفین بودند.

اولین آمبولانس‌های موتوردار (اتومبیل) در سال ۱۸۹۹ در شیکاگو طراحی شدند.

در سال ۱۹۰۲، نوعی ماشین بخار با ظرفیت ۸ برانکار، جهت حمل بیماران ساخته شد. سرعت این وسیله، ۵ مایل در ساعت بود. دو سال بعد اولین آمبولانس‌های بنزینی با ظرفیت حمل یک برانکار با سرعت ۱۵ مایل در ساعت به ناوگان اورژانس اضافه شد. در ۱۴ سپتامبر ۱۹۱۲، برای آخرین بار از یک درشکه با اسب به عنوان آمبولانس استفاده شد.

در سال ۱۹۱۷، پای آمبولانس به آسمان‌ها نیز باز شد. یک دانشجوی پزشکی استرالیایی یک سیستم هوایی جهت ارائه خدمات درمانی ارایه کرد. وظیفه پزشکانی که در استرالیا خدمت می‌کردند، پرواز به سمت بیمار، درمان یا انتقال وی به نزدیک‌ترین مرکز درمانی بود.

پیشرفت آمبولانس در آمریکا به دوران جنگ جهانی دوم و سال‌های پس از آن برمی‌گردد. در حال حاضر آمبولانس‌ها، به رنگ سفید هستند.و در کشورهای مسیحی، با صلیب سرخ و در کشورهای اسلامی با هلال احمر، نشانه‌گذاری می‌شوند. این آمبولانس‌ها دارای سرعت مناسب، آژیر و چراغ راهنما برای عبور از ترافیک و خیابان‌های شلوغ هستند.

تاسیس اولین آمبولانس در ایران

در سال ۱۳۴۵در اثر ریزش سقف یکی از سالنهای انتظار فرودگاه مهرآباد تهران تعداد زیادی کشته و مجروح شدند.و این در حالی بود که هیچ سیستم از قبل طراحی شده ای برای کمک و انتقال به مجروحین در اینگونه حوادث ناگهانی وجود نداشت. در حادثه دردناک فرو ریختن سقف سالن انتظار فرودگاه مهرآباد ( بدلیل ارتعاشات ناشی از سر و صدای موتور جت‌های غول پیکر ) در ساعت ۲ و ۵۰ دقیقه بعدازظهر روز چهاردهم آذرماه سال ۱۳۵۲ بود.که طی آن ۱۶ نفر کشته و ۱۱ تن مجروح شدند. این حادثه به دلیل انعکاس وسیع در رسانه‌های داخلی و خارجی آن سال، در ردیف یکی از تلخ‌ترین وقایع کشورمان به ثبت رسید.
بعد از این حادثه سیستم فوریتهای پزشکی کشور با عنوان اورژانس ۱۱۵ کشور تأسیس شد و ایران بعنوان چهارمین کشور دارنده خدمات اورژانس پیش بیمارستانی در جهان شناخته شد که این خود افتخاری بزرگ است.

قابل ذکر است در آن زمان شماره سه رقمی ۱۲۳ برای تماس با اورژانس اختصاص داده شده و از آمبولانسهای بنز ون  برای خدمت رسانی به مردم استفاده می شد.که بعدا شماره تماس مردم با اورژانس ، شماره ۱۱۵ در کل کشور اعلام شد.